Bestuiving van bosbessen in Canada: de magie van bijen

Sommige bijen behoren tot de goede bestuivers, ze dragen in hoge mate bij aan de overdracht van stuifmeel. Daardoor spelen ze ongetwijfeld een cruciale rol bij de productie van bosbessen. Wat zijn deze soorten? En wat zijn hun respectievelijke rollen bij de bestuiving van bosbessen in Canada?

Allereerst is bestuiving een proces van bevruchting van vrouwelijke planten door stuifmeel van planten van het andere geslacht.

Wat betreft bestuiving door de bij, deze diersoort verzamelt stuifmeel en nectar van de bloem. Een deel van de nectar plakt aan de haren van de bij tijdens het transport naar een andere bloem. De bij, eenmaal op de andere bloem geplaatst, deponeert deze nectar op zijn stamper of stigma. Praktisch, om te voeden, gaan de bijen over tot het foerageren van de bloemen. Ze vliegen om hen heen en hun vleugels en lichamen zijn bedekt met stuifmeelkorrels.

Toegegeven, sommige soorten bijen slagen er niet in om actief stuifmeel te verzamelen. Ze kunnen echter nog steeds bijdragen aan het bestuivingsproces. In werkelijkheid kan een bestuiverbij die geen stuifmeel van een bloem kan verzamelen, stuifmeel verzamelen dat door een andere bij of een andere bestuiver is achtergelaten. Het kan het ook naar niet-verwante planten transporteren. Het is om deze reden dat de rol van de verschillende soorten bijen bij het transport van stuifmeel tussen planten en de gevolgen ervan voor de gewasopbrengst significant zijn.

In het verleden konden wilde of inheemse bijen voldoen aan de bestuivingsbehoeften van bosbessenvelden. Gezien de ontwikkeling van velden in de loop van de tijd, is het echter essentieel om andere bijen op te roepen om deel te nemen aan bestuiving. Deze bijensoorten blijven de belangrijkste bestuivers van wilde bosbessen, maar tegenwoordig worden ze meestal ondersteund door commercieel gekweekte bijen in het bestuivingsproces. Ze hebben adaptieve mechanismen waardoor ze efficiënter sap van wilde bosbessenbloemen kunnen verzamelen en bestuiven. Wilde bijen gebruiken bestuiving door "sonicatie". Deze methode bestaat uit het creëren van de trilling van de bloemen, om het stuifmeel in de stuifmeelzakjes van de bosbes vrij te geven.

Met zijn trichromatische visie kan de bij door waarneming de te volgen route en de kleuren bepalen om de zones te bepalen, in het hart van de bloem, waar de nectar het meest overvloedig is. Ze is ook in staat om de geur van de bloem te ruiken, felle kleuren waar te nemen en is erg gevoelig voor ultraviolet licht.

We kennen de bij als de beste bestuiver. Inderdaad, een bij is in staat om de nectar en stuifmeel van 250 bloemen in een tijdsbestek van een uur te verzamelen en zijn enkele poot heeft de capaciteit om tot vijfhonderdduizend stuifmeelkorrels op te slaan.

Zeker, er zijn verschillende soorten bijen die inheems zijn in wilde bosbessenecosystemen. De informatie in dit artikel richt zich echter op de drie hoofdgroepen: hommels, andrenen en zweetbijen.

Hommels leven voornamelijk in de samenleving en in een kolonie van ongeveer 150 tot 300 individuen. Het zijn zeer goede dragers van bosbessenpollen. Hoewel hommels tot de familie van de wilde bijen behoren, zijn ze niet allemaal aanstootgevend. Ze zijn te herkennen aan hun harige en gedrongen silhouet. Ze neuriën tijdens hun vlucht.

Als de hommels aan het werk zijn, bezoeken ze slechts een paar bloemen om stuifmeel te verzamelen voordat ze van de ene kloon naar de andere gaan. Ze hebben grote lichamen waarmee ze gemakkelijk stuifmeel van de ene bloem naar de andere kunnen verplaatsen.

Voor de bestuiving gebruiken ze de vibratiebestuivingsmethode om zo een betere pollenafzetting te bereiken. Het proces omvat het verzamelen van het stuifmeel van de buisvormige bloemen, omdat de bijen er anders niet bij kunnen. Praktisch gezien pakken de hommels de bloemen en klapperen ze met hun vleugels. En de resulterende vibrerende beweging trekt de stuifmeelsporen af.

In termen van bestuiving zijn de nut van de hommel duidelijk merkbaar. Het presteert sneller en beweegt van de ene bloem naar de andere. Bovendien genereert de hommel in vergelijking met de honingbij een uitstekend percentage vruchtzetting en een grotere hoeveelheid grote zaden per bosbes. De hommel kan werken bij koelere temperaturen en kan ook werken bij lichtere regen. Gezien de effectiviteit is het mogelijk om minder hommels te gebruiken dan een andere bijensoort om hetzelfde resultaat te verkrijgen.

Andrenen worden ook wel gravende bijen of mijnwerkersbijen genoemd. Ze nestelen in de grond en dragen stuifmeel van wilde bosbessen mee om ze te bestuiven. Andrenes zijn gewoon kleiner dan hommels. Ze zijn echter in staat om de bosbessenbloem te infiltreren en meer stuifmeel per lichaamsgrootte te dragen. In termen van aantallen en efficiëntie zijn andrenen waardevolle bestuivers van wilde bosbessen. Andrenes verzamelen stuifmeel op hun achterpoten dankzij de flocculi, een reeks haren die een lus vormen aan de basis van de achterpoten. Ze gebruiken de vibratiebestuivingsmethode en behoren tot de goede bestuivers van de highbush bosbes.

Andrene-mannetjes verschijnen kort voor de vrouwtjes in het voorjaar. Vanaf het moment dat de twee geslachten naar buiten komen en paren, foerageert het vrouwtje en probeert een nest te vinden om haar eieren te produceren en haar nakomelingen te ondersteunen.

Zweetbijen nestelen in de grond. Hun grootte kan oplopen tot 11 mm. Sommige zijn felgroen gekleurd, terwijl andere metallic van kleur zijn en strepen hebben. Zweetbijen zijn goede bestuivers van bosbessen en sommige soorten gebruiken de trillingsbestuivingsmethode wanneer ze in bedrijf zijn. Ze worden vaak zweetbijen genoemd omdat sommige soorten zweetbijen worden aangetrokken door menselijk zweten veroorzaakt door warm zomerweer. De kleintjes kunnen op je landen en je zweet opzuigen.