Canadese vallenzetters, verhalen en evoluties

De geschiedenis van het vangen in Canada

Canadezen oefenden met vallen lang voordat de Europeanen in Noord-Amerika arriveerden. Aboriginals gebruikten deze methode voor voedsel, kleding en gereedschap. Ze bouwden houten vallen met netten en strikken om de dieren te vangen.

Europeanen begrepen het belang van de valstrik in het leven van Aboriginals en probeerden het economische potentieel ervan te verkennen. Ze besloten toen om pelshandelbalies op te zetten. De eerste toonbank werd rond het begin van de 17e eeuw door de Fransen in Quebec geïnstalleerd.

Het vangen van vallen werd een bloeiende activiteit die andere vallenzetters en veel handelaren aantrok. Deze activiteit droeg bij aan de economische ontwikkeling van Canada en moedigde Europeanen aan om pootklemmen en metalen vallen te gebruiken die effectiever zijn dan houten vallen. De vallenindustrie groeide uit tot een zeer grote schaal en bracht duizenden vallenzetters samen, die uitgestrekte stukken wildernis bedekten. Dit maakte ook de uitbreiding van de Europese kolonisatie mogelijk, die nieuwe loketten bleef vestigen op het hele Indiaanse grondgebied.

De concurrentie in de bonthandel nam toe in de jaren 1770. De Hudson's Bay Company en de North West Company behoorden tot de belangrijkste concurrenten in de sector. Ze zetten hun posten landinwaarts op om een zo groot mogelijk gebied te bestrijken. In 1778 veroverde Peter Pond van de North West Company de delta van de Athabasca-rivier en vestigde daar een post. Andere posten werden in 1788 in het hele bekken opgericht. Enkele van zijn concurrenten vestigden zich op de Peace River en bij Fort Vermilion. In 1850 ontving Alberta de twee grote handelsposten van Canada.

Honderden pelshandelsposten zijn gedurende 300 jaar opgezet en hebben meer dan tien miljoen huiden geoogst. Tussen 1820 en 1860 kwamen tussen 1820 en 1860 ongeveer 2.000 tot 3.000 vallenzetters in Canada jagen.

Het vangen is een controversiële praktijk geworden vanwege de impact op het milieu en de biodiversiteit. Tegen het einde van de 20e eeuw werden er regels ingevoerd. Trappers moeten een tweedaagse training volgen en een trapperscertificaat behalen. Ze moeten een professionele stage volgen om een vallijn te hebben. Voor het vangen op particulier terrein is het verkrijgen van een jachtvergunning verplicht. In de loop der jaren zijn veel vacatures gesloten. Die in Fort Chipewyan bleven in gebruik tot 1964.

Trapper: nog steeds een baan waar je van leeft?

De praktijk van het vallen wordt nu beheerst door een aantal voorschriften. Het aantal Canadese vallenzetters blijft dalen en weinig mensen voelen zich aangetrokken tot de handel. Het beroep van pelsjager verschilt per modefenomeen. Synthetisch bont is de markt voor bonthandel binnengedrongen. De markt fluctueert dan door vraag en aanbod, en vooral door de behoeften van de mode-industrie. De normen worden steeds strenger, wat het vangen steeds moeilijker maakt. Trapper zijn is meer een manier van leven geworden dan een echte bron van inkomsten. Veel vallenzetters zijn overgegaan op andere beroepen. Anderen hebben besloten om de val te combineren met andere inkomstenbronnen, terwijl ze zich houden aan de milieuethiek.

Trapping in Canada: een steeds meer gereguleerd gebied

In Canada zijn normen en voorschriften opgesteld voor een beter beheer van vallen. In 1997 werd een overeenkomst ondertekend tussen Canada, Rusland en de Europese Unie over het vangstproces voor humane vangst. Het gebruik van wildklemmen is sinds 1995 verboden in de Europese Unie. Lidstaten accepteren geen meer bont uit landen die ze nog steeds gebruiken .

Elke provincie kan ook haar eigen regels voor het vangen van dieren vaststellen: datum van het seizoen, dieren waarop de vallen vallen, soorten te gebruiken vallen, hun locaties, verboden, enz. Deze regelgeving heeft tot doel diersoorten te beschermen door vangtechnieken te reguleren. Alle actieve vallenzetters moeten een vergunning hebben om hun activiteit uit te oefenen. Consumenten stellen ook hogere eisen aan de kwaliteit van het bont dat ze eisen. Trappers moeten daarom minder stressvolle vangstmethoden gebruiken om de duurzaamheid van hun activiteit te garanderen.

Zelfs als de handel lijkt te verdwijnen, beschouwen sommige plattelandsgemeenschappen het vangen als een van de pijlers van hun economische activiteiten. De praktijk bestaat nog steeds, maar wordt beheerst door strikte regels om aan de eisen van de consument te voldoen en diersoorten te beschermen.

De valkuil: een activiteit met veel voordelen

Mensen die nog steeds vallen, zijn echte rentmeesters van het ecosysteem geworden. Trappers worden opgeroepen om de populaties van bepaalde diersoorten te beheren.

Ze vermelden de verschillende soorten pelsdieren en de hernieuwbare bronnen om hun duurzaamheid te garanderen. De vallenzetters van vandaag reizen nu met terreinwagens of sneeuwscooters. Ook vallen zijn geëvolueerd en voldoen aan bepaalde normen om het lijden van gevangen dieren te beperken. Bovendien kunnen rustieke vallen gevaarlijk zijn, zelfs voor de pelsjager. Alle tussenkomsten van de vallenzetter brengen geen enkele diersoort in gevaar, om de prooicyclus in stand te houden. Het vangseizoen wordt gekozen op basis van de regeneratieperiode van de soort.

Trappers volgen voornamelijk ongedierte dat de omgeving waarin ze leven kan vernietigen. Dit is het geval bij bevers. De val bestaat niet uit het uitroeien van de soort, maar uit het verminderen van de populatie om het evenwicht te bewaren. Ze voorkomen zo de explosie van de dierenpopulatie en zorgen tegelijkertijd voor hun voortplanting. De val beperkt ook de verspreiding van bepaalde ziekten die door bepaalde soorten worden overgedragen.

Het bedrijf zal niet uitsterven zolang er liefhebbers zijn die verantwoord omgaan met pelsdieren. Het vangen van vallen is het oudste ambacht van Canada en maakt deel uit van het historische erfgoed van het land.