De ontdekking van ahornsiroop door de indianen: oorsprong en legendes

Het esdoornblad is niet alleen de belangrijkste symbolische representatie van Canada. Zijn boom is ook de leverancier van een van de meest waardevolle en uitgebreide in de Canadese culinaire traditie: Ahornsiroop.

Het verleden en heden van de Europese cultuur hebben zich in Amerika gevestigd om een unieke en ongeëvenaarde natie te creëren. Een gewone burger zou zich zelfs kunnen voorstellen dat er buiten de Verenigde Staten geen leven is. Zelfverklaarde Amerikanen zijn overal en we consumeren ze dagelijks via films, muziek, sport, politiek, economie en eten.

In feite zijn zoveel mensen gewend aan het Yankee-leven dat het een onmogelijke taak lijkt om Canada te leren kennen. Dus hoe wordt Canada bekeken door andere landen?

Het is in de eerste plaats een samenleving waar economische en technologische ontwikkeling samenkomt met de kwaliteit van leven en de stabiliteit van haar inwoners. Progressief, liberaal, tweetalig, meervoudig, multicultureel, zo wordt het 'land van het esdoornblad' door het Westen ervaren.

Canada is echter ook een landelijke regio, maar niet zonder interesse. Het wordt omringd door zoetwatermeren, meer dan enig ander land ter wereld. Bovendien heeft het ten minste acht verschillende bosgebieden, naaldgebergten en uitgestrekte graslanden die een immense geografische en ecologische variëteit vormen. Eerlijk gezegd wordt Canada zelfs door zijn machtige buren in het zuiden bewonderd en benijd.

Afgezien van dit alles, de ware weergave van het verleden en heden van de de economische en culturele diversiteit van dit gebied is de ahornsiroop.

De oorsprong van het maken van ahornsiroop van sap is doordrenkt van legendes. Het waren de indianen die deze praktijk begonnen lang voor de komst van Europeanen in Noord-Amerika. Niemand weet echter welke stam het als eerste ontdekte. Er zijn verschillende legendes over de ontdekking ervan.

Een van hen vertelt dat prins Glooskap ontdekte dat zijn mensen lui ahornsiroop rechtstreeks van de bomen dronken in plaats van te werken. Om ze te straffen, deed hij water bij de siroop en zorgde hij ervoor dat het sap alleen in het voorjaar beschikbaar was. Nu zouden mensen het sap moeten koken in plaats van lui te zijn.

Evenzo plaatst een ander verhaal Kokomis, de zoon van Moeder Aarde, in de rol van Prins Glooskap. Een derde verhaal, van de Chippewa en Ottawa stammen van Michigan, stelt dat de god Nanaboozhoo de betovering uitsprak.

Een andere legende spreekt van een vrouw genaamd Moqua. Ze zegt dat ze elanden kookte voor haar man Woksis. Toen haar pot geen water meer had, vulde ze hem met esdoornsap. Het gekookte sap vormde siroop in de pot.

Er is echter nog een legende over een stamhoofd die zijn tomahawk in een boom gooide. De boom begon toen sap te verliezen. Toen bracht het zijn vrouw op het idee om vlees in het sap te koken. Het eindresultaat was een heerlijke stroperige maaltijd. Er wordt gezegd dat dit opperhoofd de eerste was die het woord Sinzibuckwud gebruikte, wat "bomen" betekent. Inheemse Amerikanen gebruikten dit woord vaak om naar ahornsiroop te verwijzen.

Fotobron: jeunesse.erableduquebec.ca

In dit laatste deel lopen we door de geschiedenis van het maken van ahornsiroop.

Toen Europese kolonisten zich in het gebied vestigden, leerden ze hoe ze esdoorns moesten kappen van inheemse volkeren. In plaats van een wig te gebruiken om het sap te extraheren, boorden ze echter gaten in de bomen met vijzels. Vervolgens steken ze houten tuiten in de gaten en hangen er emmers in om het sap op te vangen. Ook maakten kolonisten deze emmers door boomsegmenten uit te hollen om een naadloze container te creëren.

Vervolgens werden runderen gebruikt om grote containers gevuld met sap naar een centraal punt te vervoeren. Vervolgens werd het gekookt om suiker en siroop te produceren. Aan de andere kant was esdoornsuiker in die tijd veel populairder.

De jaren 1800 zagen veel innovaties in het koken van sap. Rond 1850 verschenen grote platte metalen pannen. Het grotere oppervlak bleek veel efficiënter te zijn dan de eerder gebruikte ijzeren ketels. Aan het einde van de 19e eeuw verscheen een verdamper met twee pannen, die de procestijd verder verkortte. Toen, rond 1900, werd het blik op de bodem van de pot omgevormd tot rookkanalen waardoor het oppervlak nog groter werd.

Vanwege de toegenomen beschikbaarheid van rietsuiker in de 19e eeuw, stapten producenten af van ahornsuiker en kozen voor siroop. Andere technologische innovaties hebben het voor hen gemakkelijker gemaakt om grotere hoeveelheden siroop te produceren. Evenzo begonnen tractoren het vee te vervangen dat werd gebruikt om grote hoeveelheden sap van de bomen naar de suikerhut te transporteren.

Daarnaast waren er ook meer brandstofopties beschikbaar voor verwarming. Naast hout waren er ook aardolie, aardgas, propaan en stoom beschikbaar. Tot slot is ook de filtratie verbeterd voor een zuiverder eindproduct.

Sinds de jaren zeventig hebben technologische ontwikkelingen producenten nog meer mogelijkheden gegeven om hun proces te stroomlijnen. De nieuw beschikbare vacuümpompen circuleerden bijvoorbeeld sap door de nu populaire plastic buissystemen die van boom naar snoep liepen.

Bovendien begonnen producenten omgekeerde osmose-machines te gebruiken om water uit het sap te verwijderen voordat het werd gekookt. Opslagcontainers zijn groter en efficiënter geworden. Ten slotte creëerden ze voorverwarmers om warmteverlies te verminderen.

Tegenwoordig hebben producenten veel opties. Afhankelijk van de methode die ze gebruiken, zijn ze in staat om de productie en efficiëntie drastisch te verhogen, waardoor de kosten voor klanten worden verlaagd.

Op het meest basale niveau is het proces echter niet veel veranderd ten opzichte van de oorspronkelijke methode die door de vroege indianen werd gebruikt.